Od Thalii

Poprzedniego wieczoru nic nie wskazywało na to, że następnego dnia wydarzy się coś, co na zawsze odmieni moje życie...
 ***
 Kiedy się rano obudziłam nikogo przy mnie nie było. Nie zdziwiło mnie to. Zazwyczaj kiedy wstaję rodzice już stoją na warcie. Są strażnikami i pełnią swoją wartę od pierwszych promieni słońca do pory drugiego posiłku. Wyszłam z jaskini i się przeciągnęłam. Wszyscy smętnie spacerowali po majdanie. Nagle usłyszałam mocne uderzenia 8 ciężkich łap o ziemię i z krzaków na prawo wypadły dwa duże wilki niosące na grzbietach trzeciego. Kiedy się zbliżyli zobaczyłam, że dwa stojące wilki to mój ojciec i wujek a wadera na nich to moja matka. Wyglądała koszmarnie. Z jej pyska sączyła się zielona piana, a jej futro nabrało niezdrowego fioletowego koloru...
-Epidemia! -krzyknął mój tato i od razu wybuchła panika.
 -Jaka epidemia, tato? -zapytałam kiedy znalazłam się przy nich.
 -Słonko... -zaczął ale w tym momencie moja matka poruszyła się, zawarczała groźnie i wbiła się zębami w szyję mojego taty. -Uciekaj!
 -Ale tato...
 -Już! Biegnij! -wycharczał broniąc się przed wilczycą.
 Nie trzeba mi było dwa razy powtarzać. Puściłam się pędem w stronę lasu dopóki nie opadłam z sił.
 ***
 Głodna i wycieńczona dotarłam do porośniętego mchem kamienia. Nie miałam siły dalej biec. Oparłam się o skalny odłam kiedy zza drzewa wyskoczył wilk. Tak mnie wystraszył, że się przewróciłam na grzbiet i zakryłam tylnymi lapami.
Kiedy mnie zobaczył przekrzywił głowę na bok i zapytał:
 -Co tu robisz?
 -Ja... Nie wiem. -odparłam.
 -Jak to?
 -Wybuchła epidemia. Rodzice kazali mi uciekać... -rozpłakałam się ze smutku, strachu i wycieńczenia- Nie wiem... nic.
 -Jak ci na imię?
 -Thalia. A pan...
 -Jestem Sanguis.-odparł wilk.

< Sanguis...?>